Τό ἐρημητήριο τοῦ Παντάν, ἀφιερωμένο στά Εἰσόδια τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, κοντά στό Ὄλενετς, εἶχε ἱδρυθεῖ τόν 18^ο αἰῶνα ἀπό τόν Ὅσιο Κορνήλιο καί ἦταν ἐγκαταλελειμμένο. Ἐκεῖ ἀσκήτεψε ἡ Ὁσία Ἀναστασία, ἡ ὁποία γεννήθηκε, τό 1819, στήν ἐπαρχία Κάρκωφ. Τό κοσμικό της ὄνομα ἦταν Ἄννα. Ἔμεινε σέ μικρή ἡλικία ὀρφανή ἀπό τήν μητέρα της καί τήν ἐπιμέλειά της ἀνέλαβε ἡ γιαγιά της Εὐφροσύνη, πού ἦταν αὐστηρή νηστεύτρια. Ἡ Ἄννα ἔμαθε ἀπό τήν παιδική της ἡλικία νά μελετᾶ ψυχωφελῆ βιβλία καί σύντομα μέσα της καλλιεργήθηκε ὁ ἔνθεος ζῆλος γιά τήν ἀσκητική ζωή. Ὅταν ἔγινε 17 ἐτῶν, ἀπέθαναν ὁ πατέρας καί ἡ γιαγιά της. Μοίρασε τήν μικρή περιουσία τῶν γονιῶν της στούς φτωχούς καί κατέφυγε στό ἐρημητήριο τοῦ Κολοσεγιέφσκυ, κοντά στό Κίεβο. Προσευχόταν στήν Παναγία, γιά νά τῆς δείξει ποιο δρόμο νά ἀκολουθήσει. Ἔτσι, εἶδε στόν ὕπνο της πώς κρατοῦσε στά χέρια της μία εἰκόνα τῆς Θεοτόκου. Μέσα ἀπό τήν εἰκόνα ἔβγαινε μιά ἁπαλή φωνή πού ζέστανε τήν καρδιά της. Αὐτή ἡ ζεστασιά τήν κύκλωσε, ἀλλά ἐνῶ στήν ἀρχή ἦταν εὐχάριστη, σέ λίγο ἔγινε βαρειά καί πικρή. Ἀπό τό ὄνειρο αὐτό συμπέρανε πώς ἡ ἡσυχαστική ζωή πού ἐπιθυμοῦσε ἦταν εὐάρεστη στό Θεό. Μόνο πού στήν ἀρχή θα ἦταν γλυκειά καί μετά δύσκολη καί πικρή. Ἔτσι ἀποφάσισε νά πάει στή Λαύρα τοῦ Ποτσάεφ, γιά νά προσκυνήσει τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας. Στήν ἀσκητική της πορεία συνδέθηκε πνευματικά μέ Ἁγίους Ἀσκητές καί μέ τήν Ὁσία Μαρία τοῦ Ὄλενετς. Οἱ φιλέρημες ἀγωνίστριες ὑπέμειναν πολλές δυσκολίες καί περιορισμούς καί καταφυγή τους ἦταν ἡ Παναγία. Ὁ Κύριος δέν τίς ἐγκατέλειπε. Ἐπευλογοῦσε τήν βαθειά ταπείνωση καί τήν θερμή τους πίστη. Μετά ἀπό πολύχρονους ἀσκητικους ἀγῶνες, ἀσθένησε καί κοιμήθηκε, τό 1901. Ὁ τάφος της μαζί μέ τά ἱερά λείψανα τοῦ Ὁσίου Κορνηλίου ἦταν ὁ μεγαλύτερος θησαυρός τοῦ μοναστηριοῦ, τό ὁποῖο ἱδρύθηκε ἀργότερα.