Ὁ Ἅγιος Τσότνε, πρίγκιπας τῆς Λαζικῆς, καταγόταν ἀπό  τήν εὐγενῆ οἰκογένεια Δαδιάνη τῆς Γεωργίας, καί ἔζησε κατά τά μέσα τοῦ 13^ου αἰῶνος μ.Χ. Οἱ γονεῖς του ὀνομάζονταν Σέργιος καί Ναταλία. Κατά τήν διάρκεια αὐτῆς τῆς περιόδου ἡ Γεωργία ἦταν κάτω ἀπό τόν ζυγό τῶν Μογγόλων. Μετά τόν θάνατο τῆς βασίλισσας Ρουζντάν († 1245), οἱ Μογγόλοι ἄρχισαν να ἀπαιτοῦν ὑπέρογκους φόρους ἀπό τούς Γεωργιανούς πρίγκιπες καί καθιέρωσαν ὑποχρεωτική στρατιωτική θητεία γιά τούς Γεωργιανούς ὑπηκόους τους. Ἡ κατάσταση ἔγινε ἀφόρητη καί οἱ Γεωργιανοί σχεδίασαν μιά μαζική ἐξέγερση ἐναντίον τῶν εἰσβολέων. Ἀφοῦ συγκεντρώθηκαν στό κάστρο Κοχταστάβι (στήν περιοχή Μεσκέτι τῆς νότιας Γεωργίας), ἡγεμόνες ἀπό ὅλη τήν Γεωργία, συμφώνησαν να μεταβοῦν τά στρατεύματα στό Κάρτλι καί νά ἐπιτεθοῦν σέ ἕνα μόνο μέτωπο. Ὁ πρίγκιπας Τσότνε καί ὁ ἡγεμόνας τῆς Ράχα ἦταν οἱ πρῶτοι πού συγκέντρωσαν τούς στρατούς τους. Ὅμως, οἱ Μογγόλοι ἔμαθαν γιά τό σχέδιο τῆς ἐπίθεσης. Περικύκλωσαν τό κάστρο καί συνέλαβαν τούς Γεωργιανούς ἡγεμόνες, ἐκτός ἀπό τόν πρίγκιπα Τσότνε. Τούς ὁδήγησαν στόν Μογγόλο ἡγεμόνα καί στρατηγό Χορμαγκάν. Οἱ κρατούμενοι ἀρνήθηκαν κάθε κατηγορία καί ὑποστήριξαν ὅτι ὁ σκοπός τῆς συγκέντρωσής τους ἦταν νά συζητήσουν γιά τούς φόρους πού εἶχαν ἐπιβάλει οἱ μογγολικές Ἀρχές. Ἐξαγριωμένοι οἱ Μογγόλοι τούς ξεγύμνωσαν, τούς ἔδεσαν τά χέρια καί τά πόδια, τούς ἄλειψαν μέ μέλι καί τούς ἄφησαν κάτω ἀπό τόν καυτό ἥλιο.

Ἀφοῦ ἔμαθε τί εἶχε συμβεῖ, ὁ πρίγκιπας Τσότνε στενοχωρήθηκε πολύ καί ἀνέλαβε τήν εὐθύνη γι’ αυτή τήν τραγική τροπή τῶν γεγονότων. Συνοδευόμενος ἀπό δύο ὑπηρέτες, ταξίδεψε ἐθελοντικά στήν πόλη Σιρακαβάν, γιά νά δώσει τήν ζωή του καί νά ὑποφέρει μαζί μέ τούς ἀδελφούς του Γεωργιανούς. Φθάνοντας ἐκεῖ καί βλέποντας τούς Γεωργιανούς καταδικασμένους σέ θάνατο, ὁ πρίγκιπας ἀπεκδύθηκε ἀμέσως, ζήτησε νά τόν δέσουν καί νά τόν βάλουν δίπλα τους κάτω ἀπό τόν καυτό ἥλιο. Οἱ Μογγόλοι ἐνημέρωσαν τόν ἡγεμόνα τους γιά τό γεγονός. Ἡ γενναία πράξη τοῦ Τσότνε ἔκανε μεγάλη ἐντύπωση στούς Μογγόλους καί ὅλοι οἱ κρατούμενοι ἀφέθηκαν ἐλεύθεροι.

Οἱ ἀρετές τοῦ Ἁγίου Τσότνε, ὁ ἡρωϊσμός, ἡ ἀνδρεία, ἡ ἀκεραιότητα, ἡ πίστη καί ἡ ἀγάπη του στήν Ἐκκλησία καί τήν πατρίδα του, τόν κατέστησαν Ἅγιο στήν συνείδηση τοῦ ὀρθόδοξου Γεωργιανοῦ λαοῦ.